Dost Alınmaz

Pazartesileri malum sürekli dilimden düşürmediğim felsefe seminerlerine gidiyorum. Aslında sadece felsefe denebilir mi bilmiyorum. Frankfurt Okulu ekolu varmış, ezberi değil, düşünmeyi öğretiyormuş insana. Burada da o tarz benimsenmiş. Yani sadece Hegel onu dedi, Sokrat şöyle söyledi değil; doğudan batıya, binlerce yıl öncesinden günümüze çok geniş bir kapsamda işleniyor düşüncenin seyri, insanın yolculuğu.

Metin Bobaroğlu her hafta, üç saate yakın anlatıyor bizlere. Bu hafta "dostun alınmadığını, nerede alınganlık varsa, orada egonun, nefsin olduğunu" söyledi. "İncinmek, alınganlık benliktir. Benlik derken, bencillik. Biraz izzeti nefsine iğne batır, hemen tüyer. Neren dost senin?Ama efendim alındım.Dosttan incinir mi insan? "

Tanımadığınıza kızarsınız,  ancak sadece yakınınız sizi kırabilir. Ama insan çok sevdiğine darılıp, küser mi? Alınganlık söz konusuysa, kendi nefsiyle karşı karşıya. Olmuş bir insan asla alınmazmış, ne olursa olsun.

- ''Birinin davranışları çok kötü, beni çok rahatsız ediyor.
- O bir bütün olarak mükemmel, sen neden rahatsız oluyorsun? Ona odaklan.

- Şuna sinir oldum.
- O da sana ayna. Neyine sinir oldun?''

Her şey, ama her şey sadece seninle ilintili, sana ayna. Şimdi sıkıysa kız, öfkelen, darıl. Bir de üstüne üstlük, gelip, sana birilerini çekiştirenleri dinle kolaysa. Sana kendisini anlatıyor açık açık. Tüm kötü özelliklerini döküyor ortaya, sonra da x birisine çok alınmış, darılmış, onu kötüleyerek kendince lobi yapıyor.Nereden başlarsın anlatmaya? Bir, iki kendi egolarına dikkat çekmeye çalıştım, en çok da bana gücendiler. Anladım ki benim üstüme vazife değil, faydalı olayım derken, haddimi de aşıyorum. Hem "gönül kırma" da denir. Anlayamıyorum ki kırılan gönül mü, ego mu?