Yolculuk Devam Ediyor

Salı akşamları gittiğim, Anadolu Aydınlanma Vakfı seminerlerinde; geçen yıl konu dil ve dilin farklı boyutlarda incelenmesiydi. Nasıl bir düzeyde ele alındığını merak ediyorsanız; örnek bir videoyu aşağıda paylaşıyorum.

Ne denirse denilsin, ne anlatılırsa anlatılsın, hatta evrenin sırları bile paylaşılsın; herkes kendi kabı kadarını alabiliyor, fazlasını duymuyor bile. Kabımız büyüdüğünde; söylenenlerin manasını daha çok anlayabiliyoruz. Bu asırlardır bazı gizemlerin korunmasının yöntemi olmuş olmalı. Açık açık söylense dahi, zaten hazır olmayanlara o bilgilerin ulaşması mümkün değil. Zihin uçar gider, akşam yapacağı yemeği, yarın katılacağı toplantıyı, sevgilisiyle buluşacağında takacağı fuları düşünür durur. Odaklanarak, anda kalarak dinleyebilmek gerçekten çok zordur.Hele bir de doğrularınızla, değer yargılarınızla çelişen şeyler duyuyorsanız. Savunma mekanizmaları hemen alarma geçer; uykunuzu getirir, oradan kaçıp, gitmek istersiniz, söylenen her söze hemen itiraz eder, açık aramaya çalışır, kendinizin daha bilgili olduğunu düşünürsünüz.

Ancak aşağıdaki videoda konuşan Metin Bobaroğlu kadar bilgili birisinin karşındaysanız; ''karşı çıkmadan, bir düşüneyim de, topluluk içinde rezil olmayayım'' dürtüsü ağır basabilir. Nitekim seminerlerde de öyle oluyor. Metin Bey'in karşısında sessiz oturan kalabalık; başkaları konuşmacı olarak sahneye çıktığında aslan kesiliyor ve sorularıyla köşeye sıkıştırmaya çalışıyor.

Zihni sessizleştirecek ve sizi dinlemeye yöneltecek başka bir unsur ise hayranlık. Karşınızdaki kişiye hayran kalmışsanız, zihin araya bariyer kuramıyor. Hayran hayran dinliyor, dinledikçe algı kabınız da yavaş yavaş genişliyor, derinleşmeye başlıyorsunuz.

Benim beş yılımı aldı. İlk yıl hiç istisnasız, her seminerde uyuya kaldım. Arkadaşlarım dalga geçiyor, ben kaçırdıklarımın kayıtlarını sonradan tekrar tekrar dinleyerek, anlamaya çalışıyordum. Sanki başka bir dilden konuşuluyor, dünyanın en tatlı uykusu oracıkta beni bekliyor; belki de inanılmaz değerli bilgiler paylaşılıyor ancak varsa yoksa benim iş hayatımda olanlar, bitenler, olası olaylar kafamdan çıkıp; yeni fikirlere yer açmıyordu.

Örneğin aşağıdaki videoda benim için; şirket içinde iç iletişim sisteminin nasıl kurulması gerektiği, takımlardan en yüksek performansın nasıl alınacağı, kendine benzer kişilerden ekip kurmanın ne kadar yanlış olduğu, çalışanların kimliklerini koruyarak, en büyük değeri farklılıklarıyla katacakları, kurumlarda ortak bir dil yaratmanın önemi ve liderliğin sırları saklıydı.Anadolu kültürünü şirket yönetimine yansıtabilsek; iş hayatı çok farklı olurdu.Aslında dünyayı değiştirirdik.



Ne duyarsam duyayım; bu bakış açısıyla dinliyordum. Ne mi oldu? İşsiz kaldım :)

Bunun iyi tarafı, enerjimi kendime daha fazla ayırabilecek ve zihnimin takıntılarından kurtulabilecek, en önemlisi yaratmış olduğum sahte putları kırabilecektim. Kötü tarafı ''Eee şimdi ne olacak?'' hissiydi. Kendimi o kadar yetiştirmiş, herşeye katlanmış, değer sistemimi başarıya ve ne yapıp ettiğime endekslemiş, boş zaman nedir bilmeyen, tembellikten nefret eden, ''ev kadınıyım'' demeye dilim varmayan birisi olmuştum. Bu yaklaşımım stres yapmadı değil, iş görüşmelerinde kendimi ifade etmekte zorluk çekiyordum. Benden beklenen cevapları biliyordum oysa ki; bunları google'da da bulabiliyorsunuz.Tüm eğitim sistemimiz bizi doğru cevapları vermeye hazırlamadı mı? Sadece işte değil; özel hayatımızda bile taktiklere göre ilerlemiyor muyuz? Herşeyin zamanı, usulü, adabı var. Aramanın, aramamanın, kıskandırmanın, peşinden gitmenin, araya mesafe koymanın...

Kafamda pek çok yeni fikir, önümde koca bir dünya. Sadece filozofların değil, girişimcilerin de kitaplarını okuyordum. Kurallara uyan değil, kuralları belirleyenlerdi bu kişiler. Farklılardı, özgünlerdi. Çok kitap okumakla birlikte,  sahilde boş boş yürümek, yabancı dilimi geliştirmek, arkadaşlarıma bol bol zaman ayırmak ta iyi geldi. Artık seminerlerde uyuya kalmıyordum ve kavramlar bana yabancı gelmiyordu. İş hayatı hala çok ilgimi çekiyordu, liderlerin ropörtajlarını dinliyor, felsefeyle yönetim arasında bağlar kurmaya devam ediyordum. Ne mi oldu? Düşünüp durarak doğru cevapları bulamayacağıma karar verdim. ''Eylem'' önemliydi. Yaşam en büyük okuldu. Benden beklenen doğru cevapları verdim ve bir işe girdim. Ancak düşündüğüm gibi herşey farklı olmadı.

"Portatif cennet'' derler;  nereye giderseniz gidin, beraberinizde birlikte götürürsünüz. Dış şartlar ne olursa olsun, siz öyle bir hale dönüşmüşsünüzdür ki; her yer cennettir artık size. Bu olumlu haliniz dışa  yansır ve çevrenizde olanlar çok şanslıdırlar. Güneş açar, içeri temiz hava girer, düğümler çözülür vs...

Özetle, benim için durumun böyle olmadığını söyleyebilirim.Cennete yakınlaştığımdan bile emin değildim. İçsel dönüşümün zorlu bir yol olduğunu biliyordum. Dış şartlara hakimiyet seviyenizi gösterirdi. İşe geri dönmek, seviye tespit sınavı gibi oldu. Hala kafaya takıyor, hala dert yanıp duruyordum.Görünürde idare edebilirim, gülümser, ''herşey harika'' ifadesiyle dolaşabilir, çok çalışabilir, kendimi tüketebilirim. Ancak artık seminerlerde uyuklamak istemiyorum. Uzun yıllar kalıplara uygun olmak uykulu halimin sebebiydi. Kimliğin çok bastırılmaması gerektiğini düşünüyorum. Ezilmemeli insan, özgürce akmalı yaşama.

Yolculuk devam ediyor. Karayı görmedim henüz. Deniz bazen dalgalı, bazen sakin. Bazen çalışıyorum, bazen çalışmıyorum. Bazen çakıyor, bazen sınıfı geçiyorum.Kendime çok kızmıyorum, kimsem kimim işte. ''I am who I am.''

Bugün salı, akşama yine seminere gideceğim.