Yaşam Cesurları Sever

Kurulu bir düzeni, sıcak bir yuvası olsun diye evlenilirmiş eskilerde. Herkese ölesiye aşk nasip olmaz, eşinin yüzünü ilk kez nikah sonrası, o iş öncesi görenler olurmuş. Eskilerde lafın gelişi; şimdilerde, buralardan uzak diyarlarda hala aynı tas, aynı hamamdır kimbilir...

Bir düzen kurmak uğruna okullara gidilir, iş görüşmelerinde terlenir, hasbel kader para, meslek, kariyer, evlilik konuları toplumun beklentilerine göre düzenlendiğinde, göbekler belirmeye başlayıp, sohbetler otomobil ve futbol ekseninde dönmeye başladığında; “tamam rahat bir nefes alacağız artık” dendiğinde, değişim rüzgarları borana dönüşüp esmeye başlarmış. Çok az insan cesaret edermiş, kendini rüzgara bırakmaya, sıkı sıkı tutunmamaya sahip olduğunu düşündüğü herşeye.

Ağırlıkları, tüm bağımlılıkları bırakmayı şart koşarmış değişim. Öylesine zorlarmış ki, hiç beklemediği anda vuruverirmiş, sevdiklerini bile çekip alırmış kimisinden. Dımdıslak kendisiyle başbaşa bırakır, kurulu düzeni yıkmak ta ne demek, taş taş üstünde bırakmazmış. Bu rüzgara kapılıp gidenlerin işi hiç kolay olmazmış, diğerleriyse uzaktan izler, mutluluklarını hep erteler, yeni hedefler peşinden, güvenliklerini riske atmadıkları sürece koşturup dururlarmış. Koşturmacayla nice kurmaca hayat yaşanırmış.

Cesaretle her günü yeni baştan inşa edenlere gelince, “yaşam cesurları severmiş.”