Özgürlük Yolu

İddia ediyorum, hayat full moron olunca daha kolay. İş bulman da, para ve yükselme hırsı içinde, dört duvara hapsolmuş günlere katlanabilmen de, dinlere inanman da daha kolay. Denileni yapıp, vicdanını rahat tutman da, mutluluğunu para, aşk, seks gibi bir var, bir yok olan şeylere endekslemen de daha kolay. Düşünmezsin çünkü. Yoklamazsın ruhunu. Bir film paramparça etmez seni. Toplumdaki yaralar sarsmaz dengeni.

Belki de tüm eğitim sistemi, çalışma hayatı, evlilik kurumu insanın bu düzene katlanabilmesini sağlamaya yönelik.

Sadece çok zeki insanlar trendlere, gidişata, toplumun saçmalığına uyum sağlamayı red edebiliyor.

Bir kısmı intiharı ya da deliliği bile göze alabiliyor.

Sonuç ne? Daha mı mutlu oluyorlar? Kutsal kaseyi mi buluyorlar?

Kadınlar, tabi ki istisnalar olsa da geneli, hayatlarının anlamını, asla gelmeyecek, gelse de beş ay içinde değişip Hanzo'nun tekine dönüşecek olan erkeklere endeksliyor. Erkeklerse güçlü olmak istiyorlar, baktılar ki tren kaçtı, ne yapmak lazım, alkolle, maçla geçiriliyor günler. Krizden dert yanılıyor. Omuzlar her geçen gün daha da çöküyor. Komşunun kızı düşleniyor ve lanet ediliyor elden hiç bir şey gelmemesine.

Gelmez mi gerçekten?

Bu çaresizlik mi çıkardı, bilimum yeni çağ akımlarını, "secret" asparagaslarını, "düşle, olsun, içindeki güce güven" mantralarını?

Var mı içimizde güç?

Kontrol mu etmek gerekir o gücü?

Yoksa ona inanmamız yeter mi, şu anda, herşeyi değiştirmeye?

Tüm bu saçmalamalarım vizyonda olmayan, ama DVD ve VCD'lerini bulabileceğiniz, Sean Penn'in yönettiği into the wild filmini izlemiş olmamdan kaynaklanmaktadır.

Biliyorum, içimde böyle bir isyankarın yattığını. Hep red ettim, gittiğim tüm okulları bitirdim, kariyer bile yaptım. Kaçtım ondan, ama bir türlü peşimi bırakmadı. Karşıma çıkan erkekler işsizdi genelde. Birisi Hindistan'a yoga yapmaya giderken Türkiye'de mola vermiş, diğerinin bisikletle dünyayı turlarken, bisikleti bozulmuş İstanbul'da. Bir başkasının hayatında sadece müzik varmış.Diğeri matematikçi olmuş ama hayatında hiç çalışmamış, şirketlere karşıymış. Korktum, uzak durmaya çalıştım onlardan. Niye hep böyleleri beni buluyordu? Kelli felli iş adamları varken. Sürekli paradan bahsedenlere hiç şans tanımıyordum aslında. İnanılmaz sıkıcıydılar benim için, hala öyleler. Cevap yine içinde saklıydı. Diğerlerini de sorumsuz buluyordum ama. Al sana çift taraflı değnek.

Filmdeki kardeşimiz çok genç, çok zeki.Alaska'ya bi başına gidesi tutuyor. Parasını, kimliğini yakıyor, ailesine nerede olduğunu hiç bildirmiyor. Yolu kalbine dokunan insanlarla çakışsa da, gidiyor doğaya. Beş ay kalıyor Alaska'da, pusula, harita olmadan. Sonunda aradığını buluyor belki de. "Mutluluk sadece paylaşıldığında gerçektir" yazıyor günlüğüne.

1968 doğumlu Chris McCandless'in gerçek hayat hikayesi. Fotoğraftaki de aktör değil, kendisi.

Çarptı beni film dün, hala kendime gelemedim.

Eskiden düşlerim vardı, güzel işler yapmak isterdim. Sanatı severdim, sanatçıları da. Büyünce anladım ki, orda da yoktu yaratıcılık, herkes paradan bahsediyordu. Belki de bundandır hayal kırıklığım. Düşlerimin sekteye uğramasından. "Chris gibi yollara düşeyim" desem, Picca'yı hatırlarım ilk olarak. "Özgürlük kafanın içinde zaten, kendini değiştir" desem, her ne kadar değiş Tonton çizgi filmleriyle büyümüş olsam da, zor olduğunu bilirim bunun.

Değiş Arzu. Tam şanzimanlı bulaşık makinası olmaktan çık bakiim.