Siyah ve Beyaz

Yoko Ono, efsane John Lennon'ın eşi. Kimilerine göre Beatles'ın dağılma sebebi, kimilerine göre büyük bir sanatçı. Lennon'ın ölümünden sonra da Yoko Ono, dünyada sesini duyurmaya devam etti. Ben de ara ara twitterdan takip ettim.Bazen sessizce ayrıldım takipçileri arasından. Sonra aklıma bir şey geldi, yeniden takibe başladım. Gizli bir hayranlığım vardı, ancak tanımlıyamıyordum. John Lennon üzerinden prim mi yapıyordu, sınırlarımızın dışına çıkmamız için mi çabalıyordu; bilemiyordum. Sanatını anladığımı da iddia edemem. Ne şarkılarını, ne de diğer eserlerini.

Metin Bobaroğlu, Moma'daki sergisinden bahsettiğinde, yeniden hayatıma girdi Ono. Dehasını, fotoğraflarda gördüğünüz beyaz taşlardan oluşan satranç tahtasını görünce anladığını söyledi. Şanslı olmalıyım ki, ne anlama geldiğini de anlattı.

Bir satranç tahtasında, taşlar siyah ve beyaz olmayıp, tek renk olduğunda; oyuncular ne kadar usta olursa olsunlar, oyuna devam edemiyorlar. Bir kaç hamleden sonra, hangi taşın kimin olduğunu hafızalarında tutamıyorlar. Dolayısıyla karşıtlık, ikilik, iki taraf, siyah ve beyaz şart. Hayatta olduğu gibi.

Kendimizden farklı fikirler ve bakış açılarıyla karşılaştığımızda; ya anlaşamıyor, ya da sahte bir uyum gösterip, fazla dokunmamaya, sorun çıkarmamaya çalışıyoruz. Sanki cennet, herkesin bizim gibi olduğu, en ufak bir çatışmanın, ayrılığın olmadığı, izole, suni bir platform. Oysa hareket ve devinim karşıtların çelişkisinde mevcut. Diğer türlü oyunun sonu geliyor.

Tek renk satranç taşlarıyla, hayatı açıklamak...Zerafetle, tek bir hamleyle, bizleri iyi ve kötü tanımlarımız ve kategorilerimizle sıkışıp, kaldığımız konfor alanının dışına fırlatmak. İşte sanat!

Bunun üzerine Yoko Ono'yu twitterdan yeniden takip etmeye başladım. Aklımdaysa şu soru vardı; ''Nasıl Yoko Ono oldu? Bu bilinci nasıl geliştirdi?''