Gurdjieff'ten Bir Anı; ''Vasatlığa Terk Edilmek''

Gurdjieff'in ismini hatırlayamadım bir kitapta okuduğum anısı, aklımdan hiç çıkmadı. Masasına oturan adamı öyle canlı tarif etmişti ki, o anı gözümde canlandırmış ve ne demek istediğini çok iyi anlamıştım. Gurdjieff, benim de görüşlerinden etkilendiğim, tarihte önemli mistiklerden birisi. İnsanın derin uykuda olduğunu ve üzerinde çok ciddi bir çalışma yapmazsa,  rüzgarda savrulan bir yaprak misali, otomatik bir yaşam sürdürdüğü düşüncesine dayanan Dördüncü Yol öğretisini geliştirmiştir. Dördüncü Yol, insanın şuur düzeyini yükseltmesi için yogi, sadu ve din adamının, birbirinden farklı olan yollarını birleştirerek, yeni bir akım oluşturur. Tasavvufla ilgili de ciddi araştırmalar yapmış olan Gurdjieff'le ilgili bilgi isterseniz, Internet'te çeşitli kaynaklardan veya http://tr.ggurdjieff.com/  adresinden ulaşabilirsiniz. Onun ve öğrencisi Ouspensky'nin yazdığı kitapları da Türkçe bulabilirsiniz.

Gelelim bizim adama... Bir gün Gurdjieff öğrencileriyle birlikte oturur. Yeni birisini aralarına getirerek, tanıştırırlar. 

-''Bak, izle'' der Gurdjieff bir öğrencisine. 

Adam bütün gece konuşur. Ne kadar bilgili olduğunu göstermekten, sohbetin merkezi olmaktan mutludur. O geceden büyük keyif alır ve mutlu bir şekilde aralarından ayrılır.

- ''Hakikate en çok yaklaştığı an bu andı. Ancak o sormak, dinlemek, öğrenmek yerine sadece konuştu.'' der Gurdjieff. 

Adam nasıl bir fırsat kaçırdığını asla bilemez.

Onu, Gurdjieff gibi farkındalığı yüksek birinin yanına getiren nasıl bir talihdir bilmiyorum. Eğer monolog yerine, dialoga geçseler, konuşsalardı; adam için sancılı bir sürecin başlayacağı da aşikar. Çünkü dönüşümü tetikleyen bir adam Gurdjieff. Dönüşmek, alışkanlıklarından sıyrılmak, hatta en azından insanın kendi cehaleti ve kibri ile yüzleşmesi bile başlı başına zor. Ancak Gurdjieff onu zorlamadı, ağzını da açmadı. Öğrencilerine bir ders aracı olarak kullandı sadece.

Ve adam onları ne kadar etkilemiş olduğunu düşünerek, evine döndü. 

Vasatlığa terk edilmek, beni insanın başına gelebilecek en büyük trajediler kadar etkiliyor. Bu hikayeyi hiç unutamadım.