HAREKETTE BEREKET VAR

Hayat ne kadar ilginç. Bazen iyiler insana zaman kaybettirebiliyor. Yani birlikte geçirdiğiniz bir süre sonunda ilerlemediğinizi, gitmeniz gereken yollara sapmadığınızı ve gelişmediğinizi fark edebiliyorsunuz. Bazen de kötü birisinin hışmıyla karşılaştıktan sonra, uzun zamandır hasır altı ettiğiniz konularla yüzleşiyor ve bu süreçten güçlenerek çıkabiliyorsunuz. Düşünmemek elde mi; öyleyse bizim için iyi olan hangisi diye?

Kötülüğü, iyiliğin karşısında yüceltecek değilim. Geniş bir perspektiften bakmaya başladığınızda, iyi bildiklerinizin belki de öyle olmadıklarını; kötülerin de hayatınızda birer misyonu olduğunu görebiliyorsunuz. 

''Konfor alanınızdan çıkın'' denir hep. ''Yeni çevrelere girin,  yeni kişilerle tanışın, yeni yollardan yürüyün.'' Dinleyip, hak vermemek mümkün mü böyle sözlere? Ancak insanın yıllar boyunca, alışkanlıklarıyla ördüğü duvarların dışına çıkması hiç kolay değil. Ya gelişmeyi kafaya takmış ve içinde bulunduğu durumu objektif bir şekilde değerlendirebilen, çok akıllı bir insan olacak; ya da hayat onu öyle bir noktaya getirecek ki, başka bir çaresi kalmayacak. Diğer türlü insan içgüdüsel olarak, binlerce yıldır hayatta kalması için geliştirmiş olduğu sensorlarla, sorun gördüğünden kaçıp, güvenli limanlara sığınarak, hayatını sürdürür. Genellikle de olan bu. İlla konfor alanımızdan çıkmalı mıyız? Rahat, mutlu, huzurlu bir hayat yetmez mi? Çok değişirsem ve sevdiklerim ayak uyduramazsa, hepsinden kopmak zorunda kalırsam.... Ve benzeri bir çok soru gelir akla. Bilinmeyen bir gelecek uğruna, elimizdekilerden vazgeçmek, pek de tercih edilen bir seçenek olmasa gerek, değil mi? İnsan hayatını durduk yerde neden tepetaklak etsin?

''Düzenim bozulur, hayatım alt üst olur diye endişe etme. Nereden biliyorsun hayatın altının, üstünden daha iyi olmayacağını.''

Şems-i Tebrizi

Bu sözün Şems-i Tebrizi tarafından söylendiği iddia ediliyor. Kaynağından emin değilim, ona vakfediliyor da olabilir. Ancak %100 katılıyorum. Ne biliyoruz? Nasıl bu kadar emin olabiliyoruz şimdiki durumumuzdan, yarınımızdan ve kendi bildiğimiz yollardan? Ne zaman vazgeçtik çocukça merakımızdan? Ne zaman kaybettik oyuncu yanımızı? Yeni maceralar ne zaman gözümüzü korkutur oldu?

Olduysa oldu... Yeniden adım atabiliriz. Yeniliğe açılabiliriz. Varsın hayatlarımız alt üst olsun.